ربنا

طبق معمول داشتم بر می گشتم بوشهر که خودمو به پرواز 9 شب تهران برسونم. تمام طول مسیر ساکت و بی صدا نخلستانهای اطراف جاده و یا منظره غروب رو تماشا می کردم و چندتایی هم عکس گرفتم.دیگه به بوشهر نزدیک شده بودیم و راننده هم که معلوم بود مثل من خسته ست سعی میکرد من رو زودتر برسونه و برگرده خونه. حدودای 7 و نیم بود که یهو پخش ماشین رو خاموش کرد و صدای گوینده من رو به سالهای کودکی برد. دکلمه شعر معروف "این دهان بستی دهانی باز شد..." یاد اون منظره هوایی مسجدها و مناره ای که لونه لک لک بالاش بود و از اولین سالهایی که خاطره توی ذهن کودکانه م نقش بست با صدای دلنشینی همراه بود.صدایی که سالها پس از دوران کودکی همیشه باهاش همراهی میکردم و از مثنوی زیبای مولانا لذت میبردم.توی دلم گفتم: یعنی میشه الان دوباره صداش پخش بشه.

مدتهاست رادیو تلوزیون دولتی رو برای خودم و خانواده م تحریم کردم. تصمیم گرفتم شاد زندگی کنم و توی این تبعیدگاه و زندان تا جایی که امکان داره آزاد زندگی کنم.

قاعدتن باید بعد این دکلمه ربنا پخش میشد.یعنی ممکنه اونقدر احمق باشن که دکلمه رو بدون ربنا پخش کنن؟ جوابی که توی ذهنم نقش بست یک "بله " بزرگ بود. بله اونقدر احمق هستن که هر حماقتی بکنن. حتی بزرگتر از اون چیزی که به عقل امثال من برسه و هنوز چند ثانیه نگذشته بود که فهمیدم حماقت بشر حد و مرز نداره. درست با اتمام دکلمه صدای یک پسر بچه یا شاید دختر جوون شروع کرد به تقلید زشت و دست و پا شکسته از ربنای معروف.موقعیت تهوع آوری بود.عملن مخترع این طرح با قبول شاهکار بودن کار استاد سعی کرده بود تمام زیر و زبرهای اون رو مثل نمونه اصلی تقلید کنه.برای همین از صدای پسر بچه یا دختر جوون استفاده کرده بود و با توجه به نوع اجرا مشخص بود صدای زیر و چپ کوک این خردسال ناقص العقل هم توان تحریرها و پاساژهای رنگارنگ صدای استاد رو نداره و هر مصرع پس از چندین بار ضبط انتخاب شده و شاید مجبور شدند چوب پنبه هم به خواننده فارغ العقل استعمال کنند تا راحت تر گلوشو پاره کنه.نکته جالب اینجاست که هم طراح این اختراع اعوج و هم مجری اون ذره ای از هنر و موسیقی اطلاع نداشته و ندارند چرا که با این کار جز بردن آبروی خود و جور کردن بساط خنده شنودگان اندک صدای بوشهر کار دیگه ای انجام ندادن. تمام که شد زیر لب گفتم : الحق که دشمنان ما را از احمق ترینها انتخاب کردی...