رادیو درویش ( یک رادیوی اینترنتی) را گرفته ام. آواز شجریان است. صفحات فیس بوک را ورق میزنم. هنوز اکثرن در حال و هوای حماسه سیاسی و ورزشی هستند. اصلن دوست ندارم جای "قدم خیر" ( منظورم حسن روحانی ست) باشم. مملکت پوکیده را قرار است تحویل بگیرد که از صدقه سری "محمود " و اصحاب و انصارش (!) حتی یک نقطه سالم برایش باقی نمانده و اقتصاد و سیاست داخلی و خارجی و فرهنگ و ...همه در حد فاجعه تاریخ بشری خراب است. کلی هم شعار قشنگ قشنگ داده که بقول رشتیه عملی کردنش " کار یک شب و یک نفر نیست" (!) از طرفی هم تمامی قوای نظام اگر کمکی هم بکند بقول قزوینیه به "قدم خیر" کمک نخواهد کرد(!) ما مردم هم که اخلاق شیر خشتی مزاجمان تابلو است و خیلی هایمان فردای انتخابات دم در سفارت (لانه جاسوسی سابق ) زنبیل گذاشته بودیم و وقتی تا عصر دیدیم خبری نشد تُرش کردیم و شعار "سر و ته یک کرباس" را سر دادیم.
اصلن دوست ندارم جای قدم خیر باشم و این همه انتظار ناممکن پشت در اتاقی باشد که هنوز واردش نشده ام.درست است که گفته "من با کلید آمده ام نه با داس" ولی بسیاری از این مشکلات و خواسته ها با "شاه کلید" هم قابل حل نیست.یکی نیست به این ملت حالی کند که آخر یک برگ رای داخل صندوق انداخته اید ، انقلاب که نکرده اید. همین شمایانی که اعتقاد دارید (!) چندتا ده هزارتومنی بی زبان را داخل ضریح فلان امامزاده می اندازید ونهایتن شفای مریضی یا به سبک مسیحیان طلب بخشایشی (!) می کنید آنوقت از یک برگ کاغذ 100 تومنی و صندوق پلاستیکی حضرات انتظار معجزه دارید؟!
۱ نظر:
اسم پستت عالی بود . بیسسسسسسسسسسسسسسست
ارسال یک نظر