۱۳۹۱ بهمن ۱۶, دوشنبه

- بی عملی


در فیلمهای کلاسیک دیده بودیم که قبل از گردن زدن اعدامی آخرین آرزویش را بر آورده می کردند. مثلن یک شکم سیر غذای عالی خوردن یا کشیدن یک سیگار اعلا یا دیدار با خانواده و... . خلاصه که در لحظات آخر سر قربانی را به خواسته خودش جوری گرم می کردند که کمتر بترسد.آرزو به دل نمیرد.
حالا شده حکایت ملت ما. لحظات آخر را داریم می گذرانیم. به معنی کامل کلمه داریم به آخر خط میرسیم. امیدی حتی به ساعتی دیگر هم نیست چه برسد که ماه و سالی دیگر! و در این لحظات پایانی سر خودمان را گرم می کنیم که نفهمیم چه بلایی دارد بر ما می گذرد.
گاهی به ژانگولر بازی های حکومتی ها سرگرمیم و گاهی به بالا- پایین شدن ارزش پولمان و گاهی به چرتکه انداختن این که گرانی های بازار چقدر به نفعمان شده است.
در یک کلام مثل محکوم به اعدامی که دست و پا در زنجیر با چشمان بسته از سکوی گیوتین بالا می رود دچار بی عملی تهوع آوری شده ایم.

هیچ نظری موجود نیست: