۱۳۹۰ اردیبهشت ۹, جمعه

- قاب روز مّرگی

پنجره را باز مي کنم :
                         آسمان، آبي
                                      چند لکه ابر
کوه هايي  که از پس انبوه درختان برف هايشان را به نمايش مي گذارند
                                                                                 چندين ساختمان
                                                                                                     و...
اين است قاب پنجره روزهاي کسالت بارم.

۱ نظر:

کیه کیه ؟ گفت...

هر روز تکراریست...
صبح هم ماجرای ساده ایست،
گنجشک ها بیخودی شلوغش می کنند...!